تلنگر مهدوی
بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
آیا ما اسماعیل‌مان را قربانی کرده‌ایم؟
چند روز قبل سریال یوسف پیامبر رو نگاه می‌کردم، اینجاهاش رو یادم نمی‌یاد که قبلاً دیده بودم یا نه، شاید هم دیدم و توجه نکردم. صحنه‌ای که یوسف پیامبر داره علت طولانی شدن فراق و دوریش از پدرش رو برای برادرش بنیامین توضیح می‌ده و می‌گه: با اینکه توانایی این رو داشته که به کنعان بره ولی زمانش نشده بوده یعنی از طرف خداوند اجازه نداشته، و داستان حضرت ابراهیم رو یادآوری می‌کنه و می‌گه: زمانی خداوند حضرت اسماعیل را به ایشان برگرداند که او در قربانی کردن فرزندش مصمم بود، پس پدر هم باید اسماعیل‌هایش (که حضرت یوسف و برادرش بنیامین هستند) را قربانی کند تا این فراق پایان یابد.
صحنه‌ی بعد حضرت یعقوب رو نشون می‌ده که از طرف فرشته ی وحی می‌فهمه که خیلی زیاد در غم از دست دادن یوسف بی‌تابی کرده، به طوری که گویی یوسف جانشین خداوند بر روی زمین بوده است، ولی حضرت یعقوب می‌گوید که نه این طور نیست من یوسف را آیینه جمال و جلال خداوند می‌دیدم به همین دلیل خیلی به او علاقه داشتم، و در غم فراقش بی تابی می کردم. حال اگر خداوند اینگونه می خواهند از این به بعد یوسف را از یاد برده و فقط به سوی خداوند توجه می‌کنم. که تمام وجود من از اوست و او سزاوار پرستیدن است.
این‌ها رو گفتم تا شباهت امام غریبمون رو با یوسف پیامبر(علیه‌السلام) بیان کنم. از ابوبصیر روایت است که امام باقر(علیه‌السلام) فرمود: «فِی الْقَائِمِ شَبَهٌ مِنْ یُوسُفَ»؛ «در قائم شباهتی به یوسف پیامبر(علیه‌السلام) است.» عرض کردم: چه شباهتی؟ فرمود: «الْحِیرَةُ وَ الْغَیْبَةُ»؛ «سرگردانی و غیبت».1
بله دوستان، یکی از شباهت‌هایی که بین داستان یوسف پیامبر و امام زمانمون هست سرگردانی و غیبت است. حال راه پایان غیبت چیست؟ آیا تاریخ تکرار نمی‌شود؟ آیا ما نباید از تاریخ درس گرفته برای رهایی از این انتظار اسماعیل‌مان که شاید همان نفس سرکش است را قربانی کنیم تا حجت ظهور یابد؟ شاید ما با پیروی از هوس‌هایمان و بی توجهی به خداوند یکی از هزاران دلیل غیبت ایشان باشیم!؟
ما!… بله تک تک ما
مگرما تا به حال چند بار از ته دل ظهور حجت رو از خداوند درخواست کرده‌ایم؟
آیامثل تشنه‌ای که نه چند روز بلکه یک روز در هوای گرم بوده و به آب نرسیده، تشنه‌ی ظهور بوده‌ایم؟
آیا از دنیا بریده و خدا را با تمام وجود صدا کرده‌ایم؟
آیا تمام اعمالمان را خالصانه انجام داده‌ایم؟ بی‌گمان که نه! چرا که اگر چنین بود هنوز در عصر غیبت نبودیم…
اندکی بیشتر تفکر لازم است.
1_ بحارالأنوار، ج51، ص224/غیبت طوسی به نقل از نشانه هایی از مهدی،نوشته‌ی احمد سعیدی، ص83و84
#به_قلم_خودم