هدف، رسیدن به خداست.

«بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم»

دعا در لغت به معنای صدا زدن و یاری طلبیدن و در اصطلاح شرع، به معنای گفت‌وگو با خداوند و طلب حاجت است. دعا عامل ارتباط بنده با خدا و مایه‌ی آسایش جسم و روح است. دعا توفیقی است از جانب خداوند تا همواره با قلب و زبان متوجه‌ی قدرت لایزال او باشیم.

دعا کردن هم مانند سایر اعمال عبادی آدابی دارد.
دعا باید با حمد و ثنای الهی، یادآوری نعمت‌ها و شکر الهی، سلام و صلوات بر پیامبر خاتم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شروع کنی و با اقرار به گناهان از خداوند حاجت طلب کنی و حل مشکلات بخواهی.

روز عرفه_روز نیایش_ اگر چه به نام عید نام‌گذاری نشده است اما بی‌شک، روزی که در آن خداوند تو را به سوی خود خوانده و روا نیست از غیر خداوند حاجت بخواهی و فضل خداوند شامل همه‌ی بندگانش می‌گردد و دعا مستجاب می‌شود؛ روز عید است برای بندگانی که از بار غفلت و گناهان نفس‌هایشان به تنگ آمده تا در این روز پس از دعا و سبک‌شدن از بار سنگین گناه نفسی راحت و از سر شوق کشیده و آن را برای خود جشن بگیرند. جشنی که سرآغاز شروعی دوباره است.

پس در این روز حتی اگر در آسایش و رفاه هستیم خداوند را با تمام وجود صدا زده و از او در همه حال کمک و یاری بخواهیم چرا که انسان هیچ‌گاه از بلا و آزمایش در امان نبوده است.

در این روز با قطره‌های آب به نیت غسل، با روزه، با نماز و دعاهای وارده که گل سرسبد آن‌ها زیارت امام شهید کربلا است، خود را به ایزد منان نزدیک کرده، قلب‌های زنگار بسته‌‌مان را دوباره جلا دهیم و مطمئن باشیم به فرموده‌ی مولا امیرالمومنین (علیه‌السلام): «هر کس توفیق دعا به او عطا شود، از اجابت محروم نمی‌شود.»*

و در این روز دعای زیبای مولا را سرمشق خود قرار داده و همان‌گونه که او گفته بخوانیم:

«خدایا! به تو پناه می‌برم از این که ظاهرم پیش چشم‌های بینا، نیکو جلوه کند و باطنم_در آن‌چه از تو مخفی می‌دارم_ زشت باشد.» *

______
*حکمت 135
*حکمت 276